De zon schijnt, toch was het een truiendag. Niets is zo wispelturig en onvoorspelbaar als de Nederlandse zomer. Behalve misschien mijn eigen humeur. Ik word gek van de jeuk en vraag me af wanneer ik naar de dokter ga. Ik ga normaal als ik bijna dood ben, dit keer lijkt geen uitzondering. Ik vermoed dat het iets heel simpels is, allergie voor een zeepbestandsdeel, of juist heel ingewikkeld, tussen mijn oren. Waarschijnlijk allebei tegelijk. Mijn humeur slaat weer om naar zon als ik mijn kaartjes zie hangen aan een muur. Alsof ik toch een voetafdruk heb achtergelaten op deze aarde.
Gerelateerde berichten
Band
Zo’n dag waarop ik niet ontbijt, niet lunch en thuisbezorgd komt voor het avondeten. Sociaal contact beperkt is tot appjes. En ik me dan, na…
Homoscheiding
De herfst heeft er maling aan dat onze klokken op winter staan. Maar om half vijf is het amberkleurige licht weg en het oranje-bruine parket…