De zon schijnt, toch was het een truiendag. Niets is zo wispelturig en onvoorspelbaar als de Nederlandse zomer. Behalve misschien mijn eigen humeur. Ik word gek van de jeuk en vraag me af wanneer ik naar de dokter ga. Ik ga normaal als ik bijna dood ben, dit keer lijkt geen uitzondering. Ik vermoed dat het iets heel simpels is, allergie voor een zeepbestandsdeel, of juist heel ingewikkeld, tussen mijn oren. Waarschijnlijk allebei tegelijk. Mijn humeur slaat weer om naar zon als ik mijn kaartjes zie hangen aan een muur. Alsof ik toch een voetafdruk heb achtergelaten op deze aarde.
