Ik trap zo hard op de pedalen dat ik bijna stilsta. Het waait. Ergens in die verte strijkt de zon met gele markeerstift een streep. Ik heb haar gemist. Ik mis haar zelfs nu ik haar zie. En iets in me moppert omdat ik net niet hard genoeg trap om stil te staan. Ik glij langzaam, tergend langzaam, achteruit. Ik weet precies hoeveel kracht het kost om in stilstand te blijven en ik weet dat ik de kracht in me heb. Maar een ander gedeelte wil niets liever dan vallen. Ze weet dat zonder vallen ik ook niet vliegen zal.
