Ik ben single, maar ik denk niet dat ik dat de rest van mijn leven ga blijven. Mijn grote droom is alleen geen alledaagse. Geen trouwen of kinderen. Geen settelen.
Wat ik wel zie is een landkaart. Af en toe een wereldbol. Wij die elke week met ons ogen dicht een plek prikken en daar dan heengaan. Van een achtergat tot midden op een meer. En dan de omgeving verkennen, de horeca, de boeren, de plaatselijke bezienswaardigheid. Altijd opnieuw ontdekken.
Om daar te slapen en lief te hebben. Of de hele nacht te praten. Om te wandelen over duinen. Elke week een avontuur. En dan weer de veiligheid en het ritme opzoeken in onze afzonderlijke huizen. Met onze eigen huisgenoten. Onze vrienden en onze feesten.
Waar we onze depressies en onze angsten kunnen doorstaan. Maar ook onze dromen kunnen beleven, onze ateliers, blogs, projecten. Waar we leven op onze eigen benen. Zodat er ruimte en lucht blijft naast elkaar.
En dan kan het zijn, ver in de toekomst, dat we besluiten die benen samen te voegen. In een huis met een bende beesten en een grote tuin. Met ruimte voor ateliers, voor avontuur en voor vele harten. Vol van huishomo’s, vrienden, verwanten, metamours en geliefden. Een organisch gegroeide familie. Want ook monogamie past maar voor een tijd. En met jou wil ik voor altijd.
Elke week prikken we dan nog op de kaart, pakken onze spullen en vertrekken. Tot we niet meer goed vooruit komen. Dan rijden we, tot we ook daarbij hulp nodig hebben. Dan stappen we in een bus vol bejaarden naar Spanje.
Ons hart is nog wild, maar onze benen niet meer. We denken terug aan ons niet-alledaags leven. We vinden rust in hoe veelbewogen het was. Je reikt naar mijn hand en ik verstrengel onze artritisvingers. Uiteindelijk gesetteld.
