Ik knipper naar mijn telefoonscherm als ik wakker word. Het blijft er staan. 11.30. Niet een hele rare tijd om wakker te worden voor mij, wel als ik op kantoor hoor te zitten. Al een uur of drie. Het blijft zo’n dag. Hoe snel ik mijn mailbox ook leeg, hij vult zich vanzelf weer. Als ik naar Utrecht vertrek beland ik in de bus naar Zuilen in plaats van Overvecht. Terwijl ik door de regen loop – in een bus vertrouw ik mijzelf niet meer – word ik alweer moe. Op sommige dagen is zelfs twaalf uur slaap nog niet genoeg.
