Drie jaar geleden was ik stuurloos. Voor het eerst zonder de zware druk van een deken van depressie, de diepe wanhoop die schuilde in het najagen van wat me even lichter maken kon. Dertig jaar was ik geworden, getrouwd en gescheiden, en ik had geen idee wie er aan het roer van mijn leven stond. Hier sta ik dan, drie jaar later, in winterdip, naast een tram, na een zangrepetitie. Niet iets wat ik me ooit had kunnen voorstellen. Er bleek niemand aan het roer te staan, en ik bleek dat heerlijk te vinden, zoveel winden om mee te waaien.
