Het is maar even fietsen, toch vind ik het een mopperbare afstand. ‘Je bent altijd blij als je gegaan bent,’ denk ik, dus ik ga. De moestuintjes staan er wat verlaten bij, bij de houtsnijderij kijkt een gigantisch houten paardenhoofd me aan. Op het terras zitten drie volwassenen, zes kinderen skelteren in het rond. De varkenskooi is verstopt naast de bijenkorven. Ik krab een mevrouw over haar stugge, schilferende huid. Binnen een paar minuten laat ze zich vallen, de pootjes trekken samen onder gegrom. Als ik een heel goed plekje aai steunt ze ongegeneerd. Net een kat, of mens, eigenlijk.
