Toen ik jong was had ik een paar aardig obsessieve trekken. Iets met stoeptegels tellen, dingen in een hoek van 90 graden op mijn bureau, dwangmatig opruimen en getallen vermijden. De inrichting van huizen moest strak, felle kleuren waren uitgesloten, uit de band springen was een onbegrijpelijke zaak. En ook tot in de puntjes enge …
Het stond zwart op wit in mijn psychologieboeken. Antidepressiva; we weten niet wanneer het werkt en wanneer niet. In de meeste gevallen is het een doekje tegen het bloeden, een tijdelijke verlichting, een ondersteuning van een therapie. Mensen ondervinden hinder van de bijwerkingen. Mensen vervlakken of verliezen hun libido. Het stond er, naast een kader …
Nog niet zo lang geleden ging bijna niemand naar de psycholoog. Althans, zo leek het. Tegenwoordig is het minder taboe om hulp te zoeken voor je depressie of burn-out. Toch blijft het allemaal vooral binnenskamers. Wat de uitingsvormen van psychische problemen ook zijn, ze hebben een ding gemeen: de mensen die eraan lijden zijn intens …
Ik was een tijd alleen. Ik bedoel echt, echt alleen. Als ik mijn appartementje in kwam was er niemand. Kilometers en kilometers ruimte. Oké, een paar meter dan. En alleen ik om ze te vullen. Het was heerlijk, die ruimte. De vrijheid. Het was vreselijk. Ik ben niet mijn beste gezelschap. Ook niet van anderen, …
