Ik wil niet dichtbij. Ik wil dat zo graag willen dat het pijn doet. Mijn gedachten razen langs logische oorzaken, onlogische conclusies. Het begin van het einde. Jaren van zalig onzalig alleen. De Apocalyps. Ik switch heen en weer tussen wat ik schertsend ‘aanstoten en aftrekken’ noem. Een sterke reactie op een zwak probleem. Zelfs in het moment herken ik het als extreem. De wegen scheiden helpt meestal het beste. Maar eenmaal in de buitenlucht vind ik geen trein terug. Weer binnen kruip ik dichtbij. Ik heb weinig controle over die storm in mij, maar hij blijft gelukkig nooit hangen.
