Als ik mijn zomerjasje aantrek weet ik dat ik vanavond waarschijnlijk spijt zal krijgen. Maar de hemel straalt als een saffier en het is verdomme half mei. En wat voel ik me zwaar vandaag, op werk, de wandeling en zelfs het diner in de avondzon. Pas als ik mijn liters angstzweet kwijt ben op het podium wordt het licht. Heel licht. Zo licht dat ik alweer vergeten was dat dat ook kon. Ik sta in de plensregen op een station, zoals me alleen overkomt in de zomermaanden. En ik lach, omdat mijn instinct me weer liet vluchten. En ik sprong.
