Op een dag ging ik voor de spiegel staan en keek. Ik zag het. De pijn die ik had gedaan, veroorzaakt en onbewust in mijn spoor meesleepte. De angst die ik niet kon ontwijken omdat mijn enige wapen meedogenloos was. Hoe klein, trillend en onbeholpen en lelijk ik eigenlijk ben. De weg voor me uit een tweesprong; doelbewust blind verder op dit verslindende pad, of als naakt en pasgeboren het oerwoud in. Als ik nu glimpen opvang in de spiegel zie ik iemand die verbeten met een machete een middenweg kapt. Niet iets dat ik aanraad, wel, heel erg, mij.
