We zitten met onze ijsjes aan het water en praten over het voorbije jaar. Het duistere jaar dat eindelijk achter ons ligt, een jaar dat we van ons hebben weten af te schudden als een slang zijn oude huid. Ik zou willen zeggen dat we als een feniks uit onze as herrezen zijn, maar dat klinkt wat te gracieus voor het wat rommelige groeiproces dat we hebben doorgemaakt. En toch, die periode lijkt onherroepelijk voorbij. ‘Ik voel me gelukkig’, zeg ik haar, en dat is zo waar en tegelijk zo cliché dat ik er tranen van in mijn ogen krijg.
