We zitten met onze ijsjes aan het water en praten over het voorbije jaar. Het duistere jaar dat eindelijk achter ons ligt, een jaar dat we van ons hebben weten af te schudden als een slang zijn oude huid. Ik zou willen zeggen dat we als een feniks uit onze as herrezen zijn, maar dat klinkt wat te gracieus voor het wat rommelige groeiproces dat we hebben doorgemaakt. En toch, die periode lijkt onherroepelijk voorbij. ‘Ik voel me gelukkig’, zeg ik haar, en dat is zo waar en tegelijk zo cliché dat ik er tranen van in mijn ogen krijg.
Gerelateerde berichten
Band
Zo’n dag waarop ik niet ontbijt, niet lunch en thuisbezorgd komt voor het avondeten. Sociaal contact beperkt is tot appjes. En ik me dan, na…
Homoscheiding
De herfst heeft er maling aan dat onze klokken op winter staan. Maar om half vijf is het amberkleurige licht weg en het oranje-bruine parket…