Aan de rand van de plas is een ligveld. We hangen met onze voeten in het water en bekijken de blauwe libellen. Een familie ganzen scharrelt over het madeliefbespikkelde gras. De kuikens komen op het kleed en geven ons in het water zo nu en dan een pedicure. De rust wordt alleen verstoord als er een boot door het sluisje heen wil. Dan klinkt er een bel voor de brugwachter. Het is belachelijk sereen, tien minuten van een grote stad. Straks woon ik hier, aan deze plas. Zal elk vrij uur dan voelen als nu; alsof ik ineens vakantie had?
