Ik draag weer schuld. Het knaagt vandaag. De wetenschap dat ik heel vaak zo gesloten ben als een oester, prikkelig als een egel als je dichtbij komt. Hoe hard ik geneigd ben om mijn leven en emoties af te schermen. Hoe weinig ik vertel. Hoeveel belangrijke mensen in mijn leven, eigenlijk alle mensen in mijn leven, alleen weten hoe het met me gaat omdat ze mijn blog lezen. In ieder geval kun je me nu volgen, als je dat wil. Het voelt raar om gesloten en tegelijk zo open te zijn. Niet vervelend. Ik draag veel schuld, maar weinig schaamte.
