Deze rokjeszondag bestond uit drie dagen. Eentje waarin ik naar een conservatoriumconcert keek, terwijl mijn buik krampte, mijn lichaam eigenlijk te moe was voor de emoties waar ze doorheen werd gevoerd. Eentje van opladen in de zon, met weinig woorden, een boek in de hand en soms een hand in de andere. En eentje in de luwte van een eerste zomeravond, met een camera. Gewoon deeltjes film, waar de chemie het beeld afspat. Ik was vergeten waarom ik een aantal maanden gevlogd heb. Maar ik zie het weer. Ik zie jou, mij, uit andermans ogen. En wat zijn we mooi.
