Als ik binnenloop op sandalen en langzaam in adem voor mijn vergenoegde monoloog, voel ik dat al die samengebalde angst zich aanspant om er helemaal in te gaan. Ik ben altijd gespannen als een veer, maar deze dag leek die veer me sterk genoeg om een schoolklasje op te laten springen. Tot dit moment wilde ik nog weg, eruit stappen, de boel afblazen, maar nu loop ik binnen op sandalen, adem ik in. Begin aan die eerste vergenoegde zin. Dwing alle ogen naar daar, op dat podium, naar mij op die zetel. En ga er voor het eerst helemaal in.
