Vroeger had ik veel ruzie in mijn relaties, nu niet zo vaak. Maar vannacht was het raak. Het was kort, er werden geen borden gesmeten of mensen geslagen, wel was ik een minuut of vijf letterlijk aan het zieden van woede. Ik had graag verteld waarom, maar in emotionele toestanden grijp ik terug naar mijn moedertaal: ik kan alleen miauwen. En nu weet ik het eigenlijk niet meer precies. Globaal wel, want woede en tranen en harde woorden en uithalen en een hoop gemiauw, het gaat al die jaren altijd om hetzelfde. ‘Laat me dichtbij, want ik hou van jou’.
