Het is dat rare moment in het vroege voorjaar dat het licht verlengd is, ik op mijn balkon kan zitten, maar al moe word van een tripje naar de supermarkt. Terwijl mijn hoofd nadenkt over werkdagen met lunchtripjes en avonden in het park gevolgd door een wandeling door de nog zwoele lucht en wellicht een drankje of zelfs een club, om de volgende dag weer vrolijk op te staan, wil mijn lichaam geen honderd meter aan lucht verplaatsen. Misschien is dat voorjaarsmoeheid; niet trager dan de winter, maar de frustratie dat de lente begonnen is en ik stil blijf staan.
