“Ik heb podiumkoorts,” app ik van mijn plek in de coulissen tijdens een toneelrepetitie. Mijn vriendinnen komen met allerlei suggesties, van alcohol tot bètablokkers. Ik frons mijn wenkbrauwen. Blijkbaar wordt podiumkoorts gebruikt als synoniem voor plankenvrees. Die vrees ken ik als geen ander, ben ik als geen ander. Dat is niet waarom ik me blij voel met dit moment. Ik heb een verhoging, rode wangen en bijna delirisch stralende ogen. Ik bedenk me dat koortsachtig verlangen net zoals extreme angst iets is dat de meesten willen voorkomen. Ik leef met die angst. Zonder koorts is er voor mij geen balans. #dagin100woorden
