Ik heb verschrikkelijke reisstress. Uitstapjes leveren me vaak zoveel op dat de balans toch doorslaat naar gaan. Ik kan het het beste opvangen met chaos; niet aan denken tot de laatste dag, zo laat mogelijk inpakken, ‘paspoort, geld, de rest kun je kopen’ als mantra, niets maar dan ook niets uitstippelen. Vaak kom ik tot precies genoeg stressvermijding om uiteindelijk meer positieve energie uit de reis te halen dan er aan negatieve ingaat. Ik zucht, want ik heb zo ontzettend veel zin in Oerol. Maar iets in mij heeft ook zin om te schreeuwen, smeken, huilen. Ik doe het niet.
[bctt tweet=”Reisstress: ‘paspoort, geld, de rest kun je kopen’ ” username=”raak_me”]
