Het is laat als ik met drie verschillende treinen naar huis toe reis. Ik was al moe toen ik wakker werd. Ik ken geen enkele activiteit die me zoveel oplevert aan energie als toneel, maar de betaling zit allemaal samengebald in de laatste weken. Nu is het nog hard werken. Ik ben onderweg naar een warm bed, twee zachte armen, een paar ogen die me echt zien in het gezicht dat ik met mijn ogen dicht zou kunnen tekenen, Ik denk aan mijn meisje en geef het treinraam een kopje. Kijk dan steels om me heen. Niemand die het ziet.
