Het blijft me overkomen, dat ik onderschat hoe zwaar iets kleins telt, hoe erg mijn humeur wordt bepaald door minieme dingen – een nieuwe kast, een gemiste vakantie. Zonder dit dagboek zou ik het misschien helemaal niet registreren. Het overkomt me ook met grotere zaken, een verhuizing bijvoorbeeld, ander vrijwilligerswerk, een nieuwe hobby. Dat ik van te voren de impact niet in kan schatten. Dat is waarschijnlijk maar goed ook, anders veranderde er nooit wat. Stel je voor dat ik altijd een beetje gelukkig zat te wezen. Tevreden uit het raam liep te turen. Wat een leeg leven lijkt me dat.
