Een jaar geleden had ik net depressie en angst op hun plek gerangschikt toen sterke borderlinestemmingswisselingen, bindings/verlatingsangst en een hele warboel aan onverwerkte trauma’s hun bevallige neus om de hoek staken. Gelukkig had ik geleerd van het einde van levenslange depressie. Leven is er om geleefd te worden. Therapie steunt me in de rug maar ikzelf kies mijn pad. Hoe meer ik te weten kom over psychische stoornissen, hoe meer ik ze zie als natuurlijke variatie in uitingsvormen over het onvermijdelijk verliezen van veiligheid. Ik rangschik de labels niet meer, ik spaar ze gewoon allemaal. En ondertussen leef ik.
