Ik zag mezelf altijd als meester over tekst en stagiaire van beeld. Ik heb alleen een rudimentair idee over vorm en lijnen. Dus noemde ik mezelf “geen beelddenker”. Ik zag pas hoe radicaal ik ernaast zat toen een echte tekstdenker zich over mijn verhalen boog. Mijn ‘jongste lessen’ worden ‘nieuwste lessen’, terwijl ik ze toch echt zie staan, waggelend in hun peuterschoenen, onmiskenbaar jong te wezen. Ik denk niet perse in beelden. Ik voel in beelden. Al die stromen zo precies geplaatste woorden zijn niet meesterlijk, maar een onbeholpen poging van deze stagiair om haar emoties een stem te geven.
