Ik groeide op tussen de weidse velden. Ik ben zelfs in het bezit van dat gelukkige gen dat me bij koeienstront verrukt mijn neus laat ophalen. Waarom ik een stadsmeisje werd heb ik nog niet helemaal kunnen achterhalen. Mijn geschiedenislerares zei ooit; stadslucht maakt vrij. Ik denk dat ik dat zocht, een plek waar niemand me kende en niemand van mij opkeek. Maar nu, op tien minuten van een wereldstad, kijk ik de meeste dagen vanuit de verte naar de skyline. Dichtbij genoeg voor vrije lucht, ver genoeg voor koeienstront. Als ik hier weer vertrek, zou dat vooral mezelf verbazen.
