Deze donderdag dendert als een sneltrein door mijn tot noch toe rustige week. Ik kan pas wat werk verzetten na wat voelt als tien vergaderingen en dan nog kwettert de kantoortuin er lustig op los. Het is een tuin met weinig bomen en te veel vreemde vogels. Vandaag dan, normaal fluit ik net zo hard en af en toe net zo vals mee. Ondanks de lichte ergenis voel ik me thuis in mijn eigen huid. In de dingen die ik doe en bereik. Ik heb geen idee welke richting de trein op gaat, maar vandaag geniet ik van de reis.
