Ik heb het stadium bereikt waarin ik mijn kostuum aan heb getrokken. Het leek me makkelijker en minder gedoe om te gaan dan om af te zeggen, al wil ik niets liever dan thuis op de bank liggen. Misschien is gaan ook de betere, de gezondere keuze. Wie trekt de gordijnen nou steeds dicht, jaagt wie ze liefheeft de straat op? Als je niet kan voorstellen te functioneren, kun je nog altijd acteren dat je dysfunctioneel bent. Spelen moet me toch wel lukken. Denk ik. Hoop ik. Ik ben zo moe, zo klaar. Maar ik moet en zal leven. Punt.
