Om 5 uur geeft mijn slaap het op. Ik woel me rond in bed en probeer stukken en flarden angst te negeren. Er is iets heel erg fout gegaan, of het gaat het binnenkort, maar ik kan net niet helemaal grijpen wat. Na een uur draaien stap ik het bed uit. Ik weet dat de spoken die me wakker houden niet bestaan. Maar mijn lichaam staat in het standje ‘vluchten’. De wind huilt om het huis en de dag sluipt binnen op vreemd bruin licht. Ik vraag me af of mijn nachtangst onnatuurlijk was, of juist voortkwam uit een oerdrift.
