Het duurde even, maar op de dag dat de lente weer plagerig tevoorschijn kruipt van onder de storm kan ik eindelijk beginnen aan mijn kaarten. Ik heb zelfs pennen in huis. Ik hou helemaal niet van dingen die zwemen naar kunstenaarsschap, zoals tekenen, schilderen, schrijven met de hand. Ik hou ook niet van sociale gebaren, briefjes, kaarten, cadeautjes. Het is dezelfde manier van niet-houden-van als van muziek, van spellen, van sociale evenementen, van het onbekende. Als ik eraan toegeef voel ik me pijnlijk tekortschieten, dus vermijd ik het meestal. Maar ik raak ook vreemd genoeg tot op het bot ontroerd.
