Ik ging na een heftige break-up met een checklist mijn gedragingen in de relatie af. Van grootheidswaan tot manipuleren, van isoleren tot psychische mishandeling, van laten lopen op eieren tot gaslighting. Ik heb het allemaal gedaan. Ik kan het niet mooier maken dan het is. Ik was dat beest.
Ik was een uitermate zelfverzekerde, aantrekkelijke, charmante persoonlijkheid. En van buiten waren we het ideale stel. Binnenshuis ging het monster los. Ik weet niet of ik empathie kende, of dat dat zelfs een hoogaangepaste leugen was. Tot het onvermijdelijke tegen de lamp lopen, waarna er letterlijk niets meer van me over was.
Tijdens mijn checklistzoektocht kwam ik de één na de andere waarschuwing en het ene na het andere slachtoffer tegen. Pas na eindeloos zoeken vond ik een paar plekken, in de krochten van het web, van mensen die van de psychiater dit DSM-label daadwerkelijk hadden gekregen. Niet wisten wat ze moesten doen. Het waren mensen in diepe wanhoop. Omdat ze voor altijd hadden afgedaan.
De echte narcisten zouden nooit naar zichzelf kijken, de schuld bij zichzelf leggen. Zouden niet kunnen genezen. Maar zelfs onder de ‘echten’ zijn er mensen die uiteindelijk ook schuld bij zichzelf zien, en het is dan wel degelijk behandelbaar.
Een ‘echte’ bleek ik niet te zijn. Maar er is een heel spectrum aan trekken. De wereld zit vol mensen die die hebben. Of machiavellistische. Of theatrale. Of borderline. Of autisme. Mensen die nu continu op dezelfde veroordeling vastlopen.
Ik ben niet de enige die ik ken die dit etiket gepast heeft. Ik ken mannen die na een relatie de PTSS van hun vriendin op het wijde web aan hen toegeschreven kregen. Ik ken mannen die zonder gêne hun exvrouwen narcist noemen. Ik ken mensen die alle vinkjes passen.
Er wordt aan alle kanten gewaarschuwd voor de mannen en vrouwen in Cluster B van de DSM, het dramatische spectrum. Dit gedeelte van mijn verleden, dit hoekje van mijn persoonlijkheid, heeft geen bestaansrecht in een wereld vol slachtoffers.
Ik wil die plaats maken. Ik hoop dat ik over mijn eigen trekken mag schrijven zonder daarvoor veroordeeld te worden. Ook al zijn die theatraal, narcistisch of zelfs psychopatisch. Zolang ik maar weet, leer en probeer anderen geen pijn te doen.
Ik heb een diepe sympathie voor al mijn en andermans slachtoffers. Ik heb een diepe sympathie voor het meisje dat ik was, toen ik slachtoffer werd van iemand met deze trekken. Ik heb de officiële status van mijn psych niet gekregen. Maar er was een periode in mijn leven dat het label me goed genoeg paste.
Ik ben Anne en ik ben een situationele narcist. Ik werk er aan nooit meer in die situatie te komen.
Ik ben Anne en ik ben situationeel slachtoffer van situationele narcisten. Ik werk ook aan mijn slachtofferschap.
Meer dan dat kan ik niet doen.
Meer over dit onderwerp? Lees hier de brief aan een toekomstig geliefde die ik schreef toen ik voor het eerst in de spiegel keek.
