En dan is er alleen nog de wind in je haar, het zand dat in stormen om je heen blaast. De hand in je hand en je angst op je tong. Emoties die zo giftig kunnen kronkelen in je hoofd, maar er nu voor even gewoon zijn. Verlangens. Twijfels. Fobieën. Hoe klein ze eigenlijk zijn als je ze aankijkt.
Ik heb geprobeerd te rennen. En te vliegen. En te vallen. En te verdrinken. Ik gespeeld en verhuld. Ik heb gezwegen en genegeerd, gelogen en verbrand. Maar uiteindelijk sta ik toch hier. In de zandstormen, de wind in mijn haar, jouw hand in de mijne. Met al die emoties die terugkijken.
Ik kan op elk moment weg. Ik kan overal heen. Ik kan de aarde omrennen, ik kan een harem starten in Indië of in een boot de Mexicaanse Golf over. Er zijn nog zoveel plekken om naar te vluchten. Maar ik ben hier. Met al mijn innerlijke kinderen die nog niet praten, maar in ieder geval kijken. En met jou.
Ergens verschuift een grenssteen in de windstorm. Misschien maar een fractie. Maar het is een begin.
