Elke dag lijkt intensiever. Alsof alles wat belangrijker is. Ik mis de cocon van gesponnen zonlicht, die alles wat er niet toe doet meteen tot een surrealistisch beeld schetst. De herfst is altijd zo vervlochten van besef. Alles is hyperrealistisch, met een door Hollywood geslepen bril, alsof er een diepere betekenis kan schuilen bij de opkomst van elk nieuw personage. En eigenlijk is dat ook zo, want betekenis bestaat bij de gratie van de betekenisgever, en elke scène belicht opnieuw mijn introperspectief. Ik probeer me over te geven, want het duurt maar zo kort, en ik heb het zo lief.
