Ik praat vaak en veel, maar er is een groep onderwerpen die ik zelden gesproken in ga. Met name alles wat emotie raakt. Als ik het randje ervan voel, schakel ik mezelf uit. Dat is niet erg, maar het kan ook gebeuren bij ongevaarlijke vragen als ‘hoe was je dag?’. Ik schrijf omdat ik een noodzaak voel. Dat is ook omdat ik een handicap heb met gesproken taal. Deze blog is als een blindegeleidehond, hij gaat overal mee, zelfs in therapie. Met het bijkomende voordeel dat mijn familie, vrienden, collega’s en een heleboel anderen altijd weten hoe mijn dag is.
