Ik lees over het nieuwe idee dat mensen moeilijk uit hun armoede komen, niet omdat ze minder slim zijn of omdat ze minder koopkracht hebben, maar omdat de stress als een extra zwaar computerprogramma meedraait op hun brein. Het is de psychische druk die ze gegijzeld houdt. Ik ben nooit aan de armoedegrens gekomen. Toch denk ik dat ik dit programma pas relatief kort geleden eindelijk van mijn schijf wist op te ruimen. Een moment dat, wellicht niet toevallig, samenviel met de bezem die ik door mijn psyche haalde. Misschien heb ik het effect van chronische geldstress te licht opgevat.
Lees het stuk (helaas het kost geld…)
