Mijn oren spitsen zich verbaasd bij de plotselinge proest. Het is lang geleden dat ze het geluidje voor het laatst hoorden. Meestal zijn het zuchten, stamelingen, soms ook bulderend gelach. Maar dit was onmiskenbaar een giechel. Je verrukkelijke stem klinkt ergens aan de andere kant van een trein die ik onbedwingbaar in ga springen. Even naar de bioscoop, een gestolen avond in onze serie minidates. Mini omdat het uren zijn, nooit nachten, omdat we bewust onze levens ontvlochten houden. Nu sta ik op de werkvloer met mijn telefoon aan mijn oor. En ik ben aan het giechelen als een schoolmeisje.
