Ik ben een lesbische vrouw met psychische aandoeningen. Daarmee bedoel ik niet het lesbisch zijn, die ziekte is zo’n 25 jaar geleden geschrapt uit het grote boek der psychische mankementen. Of het vrouwzijn, dat schijnt sinds een eeuw officieel geen zwakte meer te zijn. Maar je kan me hoe dan ook classificeren als een onderdeel van meerdere minderheden. Ik slaap er niet slecht van. Ik behoor namelijk niet tot de groeiende groep mensen die zich slachtoffer van de meerderheid voelen. Een groep die een meerderheid aan het worden is. Ik vraag me af of ze zelf de ironie daarvan inzien.
