Ik kijk Jurassic World. Ik geloof dat ik nooit veel ophad met de Jurassic-Parc-serie, behalve dat ik aan het einde moest huilen. Ik denk dat ze de eerste niet-disneyfilms waren die ik zag. Waar ik overigens ook om moest huilen. Ik zag mijn eerste films met kinderen die heel wat filmwereldwijzer waren dan ik. Ik herinner me ongeconcentreerdheid, gespannenheid, ongedurigheid, verveling, en als het goed was tranen aan het eind. Films zijn minder saai dan vroeger, dat geef ik toe. Maar als ik alleen ben kijk ik Disney. Of ik lees een boek. Want daarvan zal ik huilen, elke keer.
