Ik zit met een vriend op het terras, en we zwaaien nog net niet woest met onze armen. Maar we zijn er niet ver vandaan. Hoe kan het dat een zwarte klaas werd weggestuurd van een feest, een gayzebrapad werd overgeschilderd door iemand die een hitlergroet maakte? We ondergaan met een collectieve gelatenheid dat een vrouwelijke politicus voor aap wordt uitgemaakt. We denken over Trump dat het wel losloopt. Natuurlijk, ons armgezwaai verandert de apathie van onze wereld niet. Maar wel onszelf. Ik heb genoeg gevoelloosheid gekend. Ik ben klaar om te vechten. Of dat nou iets uitmaakt of niet.
