Ik zit nog steeds wat zwaar door mijn energielevels heen. Onderweg naar huis ben zo moe dat ik twijfel of ik de fietstocht ga redden. Het is altijd een rare gewaarwording, de stenen onder het wiel, net te warm in de zon die soms door komt en dan ineens die grote spetters op het wegdek die me gek genoeg allemaal net niet raken. Vlak bij huis weet ik genoeg uit de trance te ontwaken om een beeld van mijn omgeving te maken. Mijn huishomo appt, de boodschappen zijn gedaan, ik hoef alleen op de bank te kruipen en te eten.
