Ik heb de laatste weken minder dan dagelijks 70 minuten gefietst, deels door fietsmankementen, deels door onverwachte en verwachte logeerpartijtjes. Het doet de resten depressie geen goed, zo lang zonder extra zon, die momenten van besef dat het eigenlijk bijna nooit regent. Mijn figuur, dat ik een winter geleden met een spartaans regime in haar voortwintigse vormen terugwrong is ook weer teruggeslopen naar maatje dertigplusser-die-emotie-eet. Ik zoek de batterijen voor de weegschaal, hebbes, en mijn springtouw, nergens te vinden natuurlijk. Zo ga ik die schaal niet op zeg. Eerst even een rondje fietsen dan maar. Volgens mij regent het niet.
