In de loop van de dag word ik rustelozer. Ik kijk steeds over mijn schouder alsof er iets achter me is. Tijdens de lunch loop ik een rondje, steeds sneller, alsof ik ergens van wegloop. Of misschien ergens naar toe? Als een kriebel die steeds erger wordt, tot het nietsontziend eczeem blijkt te zijn. Het is niet onprettig, maar het is te veel energie en te weinig focus. En zoals wel vaker besef ik pas dat er emotioneel van alles rondzwerft op dit moment, nu ik de dag vastleg. Ik leer mezelf misschien nooit echt kennen. Maar ik leer wel.
