Ik reis terug van een overnachting, je staat te wachten op mijn station. Je springt achterop mijn fiets, je armen om me heen, je gezicht tegen mijn schouders. Thuis blijkt mijn huishomo een date te hebben. Ze maken lunch voor twee, die meteen voor vier wordt. We liggen op de bank of in bed, de mannen hebben lachsalvo’s in de keuken en andere salvo’s in de slaapkamer. Langzaam verdrinken we in de trage dag, in het loom genieten, in elkaar. Bij het weggaan vraag je me te schrijven hoe licht het leven ook kan zijn. Soms vergeten we het bijna.
[bctt tweet=”Je springt achterop mijn fiets, je armen om me heen, je gezicht tegen mijn schouders. ” username=”raak_me”]
