Ik zit bij mijn vriendinnen maar kan mijn telefoon niet loslaten. Ze negeren gelaten mijn tijdelijke ontoerekeningsvatbaarheid. ‘Je hebt drie maanden’, verklaren twee van hen afzonderlijk van elkaar. Drie maanden overgeven aan de verliefdheid, tenzij bij een noodgeval, dan moet je er voor je vrienden zijn. Ik herinner me hoe ik dit deed in voorgaande datingperiodes. All-in, alle schepen achter me verbrandend, tot er niets meer over was van mij zonder een ons. Alles wat ik nog had was dat merkwaardige verknochte maar ook gehate samenzijn. Je leert, onderweg. Ik markeer grenzen, geef me dan toch over. Voor dit moment.
