We eten bij een vriendin, zo’n tien minuten wandelen van mijn werk. Net genoeg voor een korte stand-up vergadering over onze website. Soms is het alsof we een kind hebben gemaakt, onze romance en onze site zo vervlochten met elkaar. De vriendin in kwestie is een van onze schrijvers, waardoor het gesprek nog meer weeffouten kent, maar uiteindelijk hebben we het over de dingen die er toe doen. De zin van het leven, de pijn van het verlaten. En piemels, om de een of andere reden. We zoeken er eentje op. Zo te zien beviel het mijn vrouw niet echt.
