Toen ik net begon met werken rolde ik van de ene ergenis in de andere. Hoe kon het dat het volwassen leven zo buitengewoon, tja, onvolwassen was? Ik had nog te veel idealen en te weinig realiteitszin. Dat hebben veel starters, en dat is maar goed ook. Want als mensen alleen zien wat er nu mogelijk is, verandert er nooit wat. Maar met idealen alleen verander je ook niets. Dat betekent niet dat je ze op moet geven. De truc zit hem erin je niet te ergeren aan de realiteit. Maar ook nooit te stoppen met je erover te verwonderen.
