De ijstijd is weer voorbij. Hoewel de sloot nog bevroren is, zitten we in de tuin in de zon. Met dikke vesten aan. Aan de overkant van het water klinken de rustgevende klanken van een middeleeuws toernooi. Daar staat het historische park Archeon. “We horen de echo van het verleden,” zegt ze, en dan “schrijf dat maar niet, dat klinkt zo semi-poëtisch”. Als de zon weer achter een wolk verdwijnt fietsen we naar de supermarkt. Nog steeds in dikke vesten en met ongekamd haar. Ik heb een stadsmens in mij, maar ook een lekker-leven-op-de-camping-kant. En die wil nu even rust.
