Ik denk dat ik nog geen vijftien was. We stonden in Frankrijk op een strand in een donkere nacht. Er zou vuurwerk zijn deze 14e juli, zei pap. Ineens stond de hemel in brand. Niet de rotjes naar je geslingerd, of de pijl van de stoep in een bijna volle en nog bibberende tram. Maar echte artiesten die de hemel een uur lang in bloemen hulden, licht en ademloos mooi. Onverwachts leerde ik van vuurwerk houden. En ik verlies nooit de hoop dat oudjaar in Nederland het evenaart. Precies een uur perfect georchestreerde stille verwondering. En dan is het klaar.
