Ik ben moe, zo moe, alsof ik een marathon heb gelopen. Er ligt sneeuw op het hele bevroren meer, waardoor het onwerkelijk wit is uit mijn raam. Een marathon zal wel gelijk staan aan een beenbreuk. Gisteren heb ik welgeteld een minuut op het podium van Tuschinski gestaan, om de staatsecretaris van het VWS ons boek te overhandigen. Je weet wel, the usual. Nu ben ik heel moe, een beetje verdrietig en leeg. Gelukkig hebben we de foto’s nog. En een doos met boeken, die ik weigerde terug te geven aan de uitgeverij. ‘Ik neem mijn baby’s mee’, zei ik.
