s’ Ochtends schrik ik wakker. Er brandt een vuur in mijn onderbuik. Mijn spieren staan strakgespannen. Snel ga ik in mijn hoofd langs de mogelijke doodsoorzaken die op de loer liggen. Er zijn er geen.
De volgende dag schok ik weer op uit mijn slaap. Nog steeds geen doodsoorzaak. De kriebel in mijn maag is dezelfde als die vlak voor een parachutesprong, een onherroepelijke val. Ik loop geagiteerd door naar de keuken en maak koffie. Dit wordt een hel.
De derde ochtend, meteen maar de koffie. Lekker soezen met mijn ogen dicht zit er niet in. Het vuur is heftiger geworden. Ik voel nu ook een tinteling. Een parachutesprong, dat kan het zeker zijn, maar het is ook iets van verlangen. Alsof ik op een date verschijnen moet.
Op de laatste ochtend heb ik mijn toch al aanwezige eczeem-armen finaal opengekrabt. Mijn armen moeten roodbevlekt een galajurk in. Het branden in mijn buik voelt nu echt dodelijk. Het voelt ook oneindig goed. Het is angst, het is verlangen. Wat het niet is, is verlies. Ik sleep me in mijn kleren, naar de keuken, de koffie. Ik slinger me de dag in. Ik sleur me naar mijn date.
Mijn instinct is me te verbergen, om de angst te vermijden. Als kind in de plooien van de schaduw, de muur, met mijn ogen afgewend. Als puber in het licht, uitdagend, de kin naar voren, in de schijnwerper. En als ik me succesvol verborgen had, als echt niemand keek en me zag, voelde ik me leeg. Ik voelde verlies.
Als volwassene probeer ik me niet meer te verbergen, maar mijn patronen zijn zo ingesleten dat ik hinkel tussen twee onmogelijke uitersten. Meestal verberg ik me in de schaduwen en laat tegelijkertijd zien dat ik daar sta. En soms sta ik in de schijnwerper en vertel over hoe klein en kwetsbaar ik ben.
Vanavond doe ik dat laatste. Dan sta ik op het podium van Tuschinski, het Depressiegala. Om te vertellen over onze site, dsmmeisjes, en het boek dat we maakten. Ik zal er maar een minuut of wat staan. Waarschijnlijk zul je het branden niet kunnen zien. Maar branden zal ik.
Branden wíl ik. Ik kan het niet lang aan, in het volle licht kwetsbaar staan. Maar een verborgen leven zonder spanning, zonder tintelend verlangen, is voor mij het leven niet waard.
Het boek van dsmmeisjes, ‘Het mens achter de labels‘, gaat 28 januari de verkoop in.
alvast een exemplaar reserveren:
https://uitgeverijlucht.nl/boek/het-mens-achter-de-labels/
