Op Schiphol zie ik haar al aan de andere kant van het glas staan. Zo dichtbij, maar een raam tussen onze handen, monden. Het is misschien precies dichtbij genoeg. Mijn hart slaat twintig slagen boven haar normale achtbaansnelheid. De koffer laat op zich wachten, en wachten. Als ik hem van de band heb gevist storm ik naar… ja waar? De uitgang laat zich moeilijk grijpen, maar uiteindelijk ben ik daar. We kussen elkaar. ‘Mag ik meedoen?’ vraagt een man achter ons. Ik roep ‘nee’ en daar gaan we, met de trein naar nog zo’n onstuimige begroeting van huishomo en kat.
