‘U heeft twee stuks handbagage’ zei de vrouw met een zuur gezicht. Ik stopte mijn geliefde handtas in de veelgebruikte xenostas, waar de gaten al invallen. ‘Zie, maar eentje!’ De rits knapt nog voor ik door de douane ben. Eenmaal op mijn tropische eiland zoek ik een leerwinkel. Ik krijg zoveel tassen te zien dat mijn hoofd duizelt. Ook van de prijzen. ‘125’ zegt de man als ik eindelijk een prachtige tas op de balie zet. ‘100 toch?’ antwoord ik. Hij knikt. Ik betaal. Buiten besef ik dat ik afgedongen heb zonder dat te beseffen. Zo lukt het me wel.
